بهاری که سبز شد

 

آرام فضای دور یک خانه،

خبرهای سفید برف، برگهای مرده ی پاییز را پنهان کردند.

فصل فصل زمستان است.

صبح ها با آن دختر همسایه در میان هیاهوی همسالانم دور می شوم،

و شاید این تنها مسیر است و تنها علاج.

هرچندگاه، جغدهایی هم هستند که برایم نامه های مهربانی می آورند.

پشت بی دید ترین پنجره ی شهر، قاب عکسی دارم پر آدمهایی از من دور

من به آنان محتاجم، اما دوستدارانم نمی دانند

ترانه هایم سخت سنگین است و حزن آلود.

دوستدارانم ز من چه می خواهند؟

راست می گویند:

من بهارم سبز خواهم شد